ข่วง

ดูเพิ่ม: ขวง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂ່ວງ (ข่วง), ภาษาคำเมือง ᨡ᩠ᩅ᩵ᨦ (ขว่ง), ภาษาไทลื้อ ᦷᦃᧂᧈ (โฃ่ง)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ข่วง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kùuang
	ราชบัณฑิตยสภา	khuang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰua̯ŋ˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

ข่วง

1. บริเวณ, ลาน

คำพ้องความ

• (1) ขวง

ภาษาคำเมือง

(1) ข่วงประตูท่าแพ จังหวัดเชียงใหม่

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /xuaŋ˨˩/

คำนาม

ข่วง

1. ลานหรือที่โล่ง มีไว้สำหรับทำกิจกรรมต่าง ๆ ของครัวเรือน ชุมชน และเมือง ส่วนมากจะไม่มีสิ่งปลูกสร้างหรือต้นไม้อยู่ในบริเวณ

ลูกคำ

คำเกี่ยวข้อง

• ข่วงแก้ว (“เขตพุทธาวาส, สังฆาวาส”)
• ข่วงบ้าน (“ลานจัดกิจกรรมของหมู่บ้าน”)
• ข่วงพระเจ้า (“บริเวณที่สายพระเนตรพระประธานทอดลงมาถึงพื้น”)
• ข่วงเมรุ (“เทียบได้กับทุ่งพระเมรุ”)

| width=1% | |bgcolor="#F9F9F9" valign=top align=left width=48%|

• ข่วงลูกกุย, ข่วงละกุย (“เวทีมวย”)
• ข่วงเฮือน (“ลานในบริเวณบ้าน”)
• ลงข่วง (“ทำกิจกรรมในข่วง”)
• หัวข่วง (“ทิศเหนือของข่วง”)

อ้างอิง

• การใช้ภาษา-ข่วง จากเว็บไซด์ราชบัณฑิตยสถาน, สืบค้นวันที่ 10 เมษายน 2555