ขันที

ภาษาไทย

รากศัพท์

ไม่ทราบแน่ชัด; เป็นไปได้ว่ามาจากภาษาสันสกฤต खण्ड (ขณฺฑ, “ตัด; ถาก; ผ่า; เฉือน”) + -ई (-อี, “ปัจจัยเพศหญิง; ผู้กระทำ”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ขัน-ที
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǎn-tii
	ราชบัณฑิตยสภา	khan-thi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰan˩˩˦.tʰiː˧/(สัมผัส)

คำนาม

ขันที (คำลักษณนาม คน)

1. ชายที่ถูกตอน บางประเทศทางเอเชียสมัยโบราณใช้สำหรับควบคุมฝ่ายใน