สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɓɯnᴬ (“ฟ้า, สวรรค์”); ร่วมเชื้อสายกับไทย บน, ลาว ບົນ (บ็น), อีสาน บน, คำเมือง ᨷᩫ᩠ᨶ (บ็น), เขิน ᨷᩫ᩠ᨶ (บ็น), ไทลื้อ ᦥᦳᧃ (บุ̱น) หรือ ᦢᦳᧃ (บุน), จ้วง mbwn, ปู้อี mbenl, แสก บึ๋น; ร่วมรากกับ ဝုၼ် (วุน) မူၼ် (มูน) และဝူၼ် (วูน)
မုၼ် • (มุน)
ยืมมาจากบาลี ปุญฺญ; เทียบสันสกฤต पुण्य (ปุณฺย); ร่วมรากกับ ဝုၼ် (วุน)
ถ้าหมายถึง เกียรติ อาจใช้ประกอบคำว่า ၽုင်း (ผุ๊ง) เป็น မုၼ်ၽုင်း (มุนผุ๊ง)
ร่วมรากกับ မွၼ် (มอ̂น)
မုၼ် • (มุน) (คำอาการนาม လွင်ႈမုၼ်)
