เคี้ยว

ดูเพิ่ม: เคียว และ เคี่ยว

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เคี้ยว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kíao
	ราชบัณฑิตยสภา	khiao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰia̯w˦˥/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɡiəwꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨣ᩠ᨿ᩶ᩅ (คย้ว), ภาษาเขิน ᨣ᩠ᨿᩴ᩶ (คยํ้), ภาษาลาว ຄ້ຽວ (ค้ย̂ว), ภาษาไทลื้อ ᦵᦅᧁᧉ (เค้ว), ภาษาไทดำ ꪵꪁ꫁ꪫ (แก้̱ว), ภาษาไทขาว ꪵꪁꪫꫂ, ภาษาไทใหญ่ ၵဵဝ်ႉ (เก๎ว), ภาษาอาหม 𑜀𑜢𑜈𑜫 (กิว์)，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง keux，ภาษาจ้วง geux

คำกริยา

เคี้ยว (คำอาการนาม การเคี้ยว)

1. บดให้แหลกด้วยฟัน

   เคี้ยวหมากฝรั่ง

รากศัพท์ 2

คำคุณศัพท์

เคี้ยว (คำอาการนาม ความเคี้ยว)

1. คด, โดยมากใช้เข้าคู่กับคำ คด เป็น คดเคี้ยว

   น้ำเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม

   (โลกนิติ)

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kiaw˦˥/

คำกริยา

เคี้ยว (คำอาการนาม การเคี้ยว)

1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨣ᩠ᨿ᩶ᩅ (คย้ว)

   เคี้ยวเข้า

   เคี้ยวอาหาร