เคี้ยว
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | เคี้ยว | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kíao |
ราชบัณฑิตยสภา | khiao | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰia̯w˦˥/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1 แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɡiəwꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨣ᩠ᨿ᩶ᩅ (คย้ว), ภาษาเขิน ᨣ᩠ᨿᩴ᩶ (คยํ้), ภาษาลาว ຄ້ຽວ (ค้ย̂ว), ภาษาไทลื้อ ᦵᦅᧁᧉ (เค้ว), ภาษาไทดำ ꪵꪁ꫁ꪫ (แก้̱ว), ภาษาไทขาว ꪵꪁꪫꫂ, ภาษาไทใหญ่ ၵဵဝ်ႉ (เก๎ว), ภาษาอาหม 𑜀𑜢𑜈𑜫 (กิว์),ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง keux,ภาษาจ้วง geux
คำกริยา แก้ไข
เคี้ยว (คำอาการนาม การเคี้ยว)
รากศัพท์ 2 แก้ไข
คำคุณศัพท์ แก้ไข
เคี้ยว (คำอาการนาม ความเคี้ยว)
ภาษาคำเมือง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /kiaw˦˥/
คำกริยา แก้ไข
เคี้ยว (คำอาการนาม การเคี้ยว)