หน
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰrwɤnᴬ (“ทาง, ถนน”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาปักษ์ใต้ ฮ่น, ภาษาลาว ຫົນ (ห็น), ภาษาไทลื้อ ᦠᦳᧃ (หุน), ภาษาจ้วง roen
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | หน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | hǒn |
| ราชบัณฑิตยสภา | hon | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /hon˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
หน
- ทาง, ทิศ
- หนเหนือ
- หนใต้
- ครั้ง, คราว
- ที่, สถานที่, มักใช้เข้าคู่กับคำ แห่ง เป็น แห่งหน หรือ หนแห่ง
- ถึงยามค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย น้องจะลอยลมบนไปหนใด [1]
- ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาอยู่แห่งหนตำบลใด
คำลักษณนาม แก้ไข
หน
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ นิราศอิเหนา ประชุมนิราศสุนทรภู่ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. 2465
ภาษาอีสาน แก้ไข
คำกริยา แก้ไข
หน (คำอาการนาม การหน)