หน
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *ʰrwɤnᴬ (“ทาง, ถนน”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຫົນ (ห็น), ภาษาจ้วงใต้ hoenq , ภาษาจ้วง roen
การออกเสียงแก้ไข
การแบ่งพยางค์ | หน | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | hǒn |
ราชบัณฑิตยสภา | hon | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /hon˩˩˦/(ส) |
คำนามแก้ไข
หน
- ทาง, ทิศ
- หนเหนือ
- หนใต้
- ครั้ง, คราว
- ที่, สถานที่, มักใช้เข้าคู่กับคำ แห่ง เป็น แห่งหน หรือ หนแห่ง
- ถึงยามค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย น้องจะลอยลมบนไปหนใด(นิราศอิเหนา)
- ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาอยู่แห่งหนตำบลใด
คำลักษณนามแก้ไข
หน
ภาษาอีสานแก้ไข
คำกริยาแก้ไข
หน (อาการนาม การหน)