หน

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰrwɤnᴬ (“ทาง, ถนน”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาปักษ์ใต้ ฮ่น, ภาษาลาว ຫົນ (ห็น), ภาษาไทลื้อ ᦠᦳᧃ (หุน), ภาษาจ้วง roen

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hǒn
	ราชบัณฑิตยสภา	hon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/hon˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

หน

1. ทาง, ทิศ

   หนเหนือ

   หนใต้

2. ครั้ง, คราว
3. ที่, สถานที่, มักใช้เข้าคู่กับคำ แห่ง เป็น แห่งหน หรือ หนแห่ง

   ถึงยามค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย น้องจะลอยลมบนไปหนใด

   (นิราศอิเหนา)

   ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาอยู่แห่งหนตำบลใด

คำลักษณนาม

หน

1. ครั้ง, คราว

   3 หน

ภาษาอีสาน

คำกริยา

หน (คำอาการนาม การหน)

1. ขยาดกลัว