หนุ
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
ยืมมาจากภาษาสันสกฤต हनु (หนุ, “คาง; ขากรรไกร”) หรือภาษาบาลี หนุ (“คาง; ขากรรไกร”)
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | หะ-นุ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | hà-nú |
ราชบัณฑิตยสภา | ha-nu | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ha˨˩.nuʔ˦˥/(สัมผัส) |
คำนาม แก้ไข
หนุ
ภาษาบาลี แก้ไข
รูปแบบอื่น แก้ไข
เขียนด้วยอักษรอื่น
คำนาม แก้ไข
หนุ ญ.
การผันรูป แก้ไข
ตารางการผันรูปของ "หนุ" (เพศหญิง)
การก \ พจน์ | เอกพจน์ | พหูพจน์ |
---|---|---|
กรรตุการก (ปฐมา) | หนุ | หนุโย หรือ หนู |
กรรมการก (ทุติยา) | หนุํ | หนุโย หรือ หนู |
กรณการก (ตติยา) | หนุยา | หนูหิ หรือ หนูภิ |
สัมปทานการก (จตุตถี) | หนุยา | หนูนํ |
อปาทานการก (ปัญจมี) | หนุยา | หนูหิ หรือ หนูภิ |
สัมพันธการก (ฉัฏฐี) | หนุยา | หนูนํ |
อธิกรณการก (สัตตมี) | หนุยา หรือ หนุยํ | หนูสุ |
สัมโพธนการก (อาลปนะ) | หนุ | หนุโย หรือ หนู |