ลืม
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
การแบ่งพยางค์ | ลืม | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | lʉʉm |
ราชบัณฑิตยสภา | luem | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /lɯːm˧/(ส) |
รากศัพท์ 1แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *lɯːmᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩃᩨ᩠ᨾ (ลืม), ภาษาลาว ລືມ (ลืม), ภาษาเขิน ᩃᩨ᩠ᨾ (ลืม), ภาษาไทลื้อ ᦟᦹᧄ (ลืม), ภาษาไทดำ ꪩꪳꪣ (ลึม), ภาษาไทใหญ่ လိုမ်း (ลึ๊ม), ภาษาไทใต้คง ᥘᥪᥛᥰ (ลื๊ม), ภาษาอาหม 𑜎𑜢𑜤𑜉𑜫 (ลึม์), ภาษาจ้วง lumz
คำกริยาแก้ไข
ลืม (คำอาการนาม การลืม)
- หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก
- เขาลืมความหลัง
- ลืมชื่อเพื่อน
- ระลึกไม่ได้เพราะขาดความเอาใจใส่เป็นต้น
- ลืมทำการบ้าน
- ลืมรดน้ำต้นไม้
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก
รากศัพท์ 2แก้ไข
จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *mlɯnᴬ (“เปิด(ตา)”) (Pittayaporn, 2008); พยัญชนะท้าย /*-n/ กลายเป็น /-m/ เนื่องจากการกลืนเสียงไปกับพยัญชนะต้น /*m-/: พยัญชนะต้น /*ml-/ กลายเป็น /l-/ ตามปกติ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน มืน, ภาษาลาว ມືນ (มืน), ภาษาคำเมือง ᨾᩨ᩠ᨶ (มืน), ภาษาเขิน ᨾᩨ᩠ᨶ (มืน), ภาษาไทลื้อ ᦙᦹᧃ (มืน), ภาษาไทใหญ่ မိုၼ်း (มึ๊น)
คำกริยาแก้ไข
ลืม (คำอาการนาม การลืม)