ลืม

ดูเพิ่ม: ลม, ลิ่ม, ลิ้ม, ลึ่ม, ลุ่ม, ล่ม, และ ล้ม

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ลืม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	lʉʉm
	ราชบัณฑิตยสภา	luem
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/lɯːm˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *lɯːmᴬ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩃᩨ᩠ᨾ (ลืม), ลาว ລືມ (ลืม), เขิน ᩃᩨ᩠ᨾ (ลืม), ไทลื้อ ᦟᦹᧄ (ลืม), ไทดำ ꪩꪳꪣ (ลึม), ไทใหญ่ လိုမ်း (ลึ๊ม), ไทใต้คง ᥘᥪᥛᥰ (ลื๊ม), อาหม 𑜎𑜢𑜤𑜉𑜫 (ลึม์), จ้วง lumz

คำกริยา

ลืม (คำอาการนาม การลืม)

1. หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก

   เขาลืมความหลัง

   ลืมชื่อเพื่อน

2. ระลึกไม่ได้เพราะขาดความเอาใจใส่เป็นต้น

   ลืมทำการบ้าน

   ลืมรดน้ำต้นไม้

คำแปลภาษาอื่น

หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก

• จีน:

  จีนกลาง: 忘記 (zh) (wàngjì), 忘记 (zh) (wànɡjì)

• ไทใหญ่: လိုမ်း (shn) (ลึ๊ม)
• ลาว: ລືມ (lo) (ลืม)
• อังกฤษ: forget (en) (เฟอร์เก็ต)

รากศัพท์ 2

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *mlɯnᴬ (“เปิด(ตา)”) (Pittayaporn, 2008); พยัญชนะท้าย /*-n/ กลายเป็น /-m/ เนื่องจากการกลืนเสียงไปกับพยัญชนะต้น /*m-/: พยัญชนะต้น /*ml-/ กลายเป็น /l-/ ตามปกติ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน มืน, ลาว ມືນ (มืน), คำเมือง ᨾᩨ᩠ᨶ (มืน), เขิน ᨾᩨ᩠ᨶ (มืน), ไทลื้อ ᦙᦹᧃ (มืน), ไทใหญ่ မိုၼ်း (มึ๊น)

คำกริยา

ลืม (คำอาการนาม การลืม)

1. เปิด(ตา) (ในคำว่า ลืมตา).

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /lɯːm˧˧/

คำกริยา

ลืม (คำอาการนาม ก๋ารลืม หรือ ก๋านลืม)

1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᩃᩨ᩠ᨾ (ลืม)