ผึ้ง
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 蜂 (MC pʰɨoŋ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຜິ້ງ (เผิ้ง) หรือ ເຜີ້ງ (เผี้ง), ภาษาอีสาน เผิ้ง, ภาษาคำเมือง ᨹᩮᩥ᩠᩶ᨦ (เผิ้ง), ภาษาเขิน ᨹᩨ᩠᩶ᨦ (ผื้ง), ภาษาไทลื้อ ᦕᦹᧂᧉ (ผื้ง), ภาษาไทใหญ่ ၽိုင်ႈ (ผึ้ง), ภาษาไทใต้คง ᥚᥪᥒᥲ (ผื้ง), ภาษาไทดำ ꪹꪠꪷ꫁ꪉ (เฝํ้ง), ภาษาอาหม 𑜇𑜢𑜤𑜂𑜫 (ผึง์) , ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง paengj (ผั้ง (Jingxi))
การออกเสียงแก้ไข
การแบ่งพยางค์ | พึ่ง | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pʉ̂ng |
ราชบัณฑิตยสภา | phueng | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰɯŋ˥˩/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง | พึ่ง |
คำนามแก้ไข
ผึ้ง (คำลักษณนาม ตัว)
- ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Apidae มีปีกบางใส ๒ คู่ ปีกคู่หลังเล็กกว่าปีกคู่หน้า ปากใช้ทั้งกัดอาหารและดูดกินของเหลวได้ ท้องปล้องแรกที่ติดกับอกเล็กมาก ปล้องที่ ๒ มีขนาดไล่เลี่ยกัน ปล้องที่เหลือมีขนาดไล่เลี่ยกับอก ยกเว้นปล้องสุดท้ายที่มีขนาดเล็กกว่ามีขนปกคลุมตามลำตัว รวมตัวอยู่เป็นฝูง แบ่งชั้นวรรณะ เก็บเกสรและน้ำหวานดอกไม้มาทำน้ำผึ้ง