ผึ้ง

ดูเพิ่ม: ผง, ผัง, ผิง, และ ผึ่ง

ภาษาไทย

ผึ้ง

รากศัพท์

ยืมมาจากจีนยุคกลาง 蜂 (MC phjowng); ร่วมเชื้อสายกับอีสาน เผิ้ง, ลาว ເຜິ້ງ (เผิ้ง) หรือ ເຜີ້ງ (เผี้ง), คำเมือง ᨹᩮᩥ᩠᩶ᨦ (เผิ้ง), เขิน ᨹᩨ᩠᩶ᨦ (ผื้ง), ไทลื้อ ᦕᦹᧂᧉ (ผื้ง), ไทดำ ꪹꪠꪷ꫁ꪉ (เฝํ้ง), ไทใหญ่ ၽိုင်ႈ (ผึ้ง), ไทใต้คง ᥚᥪᥒᥲ (ผื้ง), อาหม 𑜇𑜢𑜤𑜂𑜫 (ผึง์), จ้วงแบบจั่วเจียง paengj (ผั้ง) (Jingxi)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พึ่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pʉ̂ng
	ราชบัณฑิตยสภา	phueng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰɯŋ˥˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		พึ่ง

คำนาม

ผึ้ง (คำลักษณนาม ตัว)

1. ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Apidae มีปีกบางใส ๒ คู่ ปีกคู่หลังเล็กกว่าปีกคู่หน้า ปากใช้ทั้งกัดอาหารและดูดกินของเหลวได้ ท้องปล้องแรกที่ติดกับอกเล็กมาก ปล้องที่ ๒ มีขนาดไล่เลี่ยกัน ปล้องที่เหลือมีขนาดไล่เลี่ยกับอก ยกเว้นปล้องสุดท้ายที่มีขนาดเล็กกว่ามีขนปกคลุมตามลำตัว รวมตัวอยู่เป็นฝูง แบ่งชั้นวรรณะ เก็บเกสรและน้ำหวานดอกไม้มาทำน้ำผึ้ง

คำพ้องความ

• มธุการี, มธุพรต, มธุลีห์, มธุมักขิกา