ก๊วน
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
ยืมมาจากภาษาฮกเกี้ยน 館/館 (koán) [1]
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | ก๊วน | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | gúuan |
ราชบัณฑิตยสภา | kuan | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kua̯n˦˥/(สัมผัส) |
คำนาม แก้ไข
ก๊วน
- (ภาษาปาก) กลุ่มคนที่สนิทสนมและร่วมทำกิจกรรมเดียวกันเป็นประจำ
- เขาสนิทกับรัฐมนตรีคนนี้ เพราะเล่นกอล์ฟก๊วนเดียวกัน
- (ภาษาปาก) กลุ่มคนที่มักก่อความวุ่นวาย
- ก๊วนมอเตอร์ไซค์ซิ่ง
- ก๊วนกวนเมือง
อ้างอิง แก้ไข
- ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 6-7.