ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ
ภาษาเขิน
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰmaːjꟲ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ม่าย หรือ หม้าย, ภาษาอีสาน หม้าย, ภาษาลาว ໝ້າຍ (หม้าย), ภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (หม้าย), ภาษาไทลื้อ ᦖᦻᧉ (หฺม้าย), ภาษาไทดำ ꪢ꫁ꪱꪥ (หฺม้าย), ภาษาไทขาว ꪢꪱꪥꫂ, ภาษาไทใหญ่ မၢႆႈ (ม้าย), ภาษาไทใต้คง ᥛᥣᥭᥲ (ม้าย), ภาษาอาหม 𑜉𑜩 (มย์)
การออกเสียง
แก้ไข- (เชียงตุง) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /maːj˧˧ʔ/
คำนาม
แก้ไขᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (หม้าย)
ลูกคำ
แก้ไข- ᨻᩳ᩵ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (พอ่หม้าย)
- ᨾᩯ᩵ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (แม่หม้าย)
ดูเพิ่ม
แก้ไข- ᩁ᩶ᩣ᩠ᨦ (ร้าง)
อ้างอิง
แก้ไข- ᨩᩣ᩠ᨿᨪᩮᨩᩮ᩠ᨾ. (n.d.). ᩋᨽᩥᨵᩤᨶᩈᩢ᩠ᨷᩅᩰᩉᩣ᩠ᩁᨸᩖᩯᨽᩣᩈᩣᨡᩨ᩠ᨶ.
ภาษาคำเมือง
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰmaːjꟲ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ม่าย หรือ หม้าย, ภาษาอีสาน หม้าย, ภาษาลาว ໝ້າຍ (หม้าย), ภาษาเขิน ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (หม้าย), ภาษาไทลื้อ ᦖᦻᧉ (หฺม้าย), ภาษาไทดำ ꪢ꫁ꪱꪥ (หฺม้าย), ภาษาไทขาว ꪢꪱꪥꫂ, ภาษาไทใหญ่ မၢႆႈ (ม้าย), ภาษาไทใต้คง ᥛᥣᥭᥲ (ม้าย), ภาษาอาหม 𑜉𑜩 (มย์)
การออกเสียง
แก้ไข- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /maːj˦˦ʔ/
คำนาม
แก้ไขᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (หม้าย)
ลูกคำ
แก้ไข- ᨻᩬᩴ᩵ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (พอํ่หม้าย)
- ᨾᩯ᩵ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (แม่หม้าย)
ดูเพิ่ม
แก้ไข- ᩁ᩶ᩣ᩠ᨦ (ร้าง)
อ้างอิง
แก้ไข- พจนานุกรมภาษาล้านนา = The Lanna dictionary (พิมพ์ครั้งที่ 2). (พ.ศ. 2550). เชียงใหม่: สถาบันภาษา ศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.