ดูเพิ่ม: เปน, เปิ้น, เป็น, และ เป๋น

ภาษาไทย

แก้ไข

รากศัพท์

แก้ไข

จากภาษาจีนกลาง 笨(เปิ้น)ที่แปลว่า โง่, โง่,เง่า,เซ่อ; ร่วมเชื้อสายกับ ภาษาจ้วง bwnh (เปิ่น -โง่) , ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง baenz (ปัน-โง่)

การออกเสียง

แก้ไข
การแบ่งพยางค์
{ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}
เปิ็่น
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbpə̀n
ราชบัณฑิตยสภาpoen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pɤn˨˩/(สัมผัส)

คำกริยาวิเศษณ์

แก้ไข

เปิ่น (คำอาการนาม ความเปิ่น)

  1. (ภาษาปาก) แสดงกิริยาอาการหรือกระทำการใดผิดแปลกไปจากปรกติที่เป็นอยู่ในหมู่พวกหรือที่นิยมกันตามประเพณี
    แต่งตัวเปิ่น
    ทำท่าเปิ่น