เปิ่น
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
จากภาษาจีนกลาง 笨(เปิ้น)ที่แปลว่า โง่, โง่,เง่า,เซ่อ; ร่วมเชื้อสายกับ ภาษาจ้วง bwnh (เปิ่น -โง่) , ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง baenz (ปัน-โง่)
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | เปิ็่น | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpə̀n |
ราชบัณฑิตยสภา | poen | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pɤn˨˩/(สัมผัส) |
คำกริยาวิเศษณ์ แก้ไข
เปิ่น (คำอาการนาม ความเปิ่น)