ภาษาไทย แก้ไข

รูปแบบอื่น แก้ไข

รากศัพท์ แก้ไข

เป็นไปได้ว่ามาจากภาษามอญ ဗညာ (พญา) [1] หรือ ภาษาเขมรเก่า ពញា (พญา); เทียบภาษาเขมร ពញា (พญา)

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์พะ-ยา
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงpá-yaa
ราชบัณฑิตยสภาpha-ya
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pʰa˦˥.jaː˧/(สัมผัส)

คำนาม แก้ไข

พญา

  1. (โบราณ) เจ้าแผ่นดิน
    พญาลิไทย
  2. ผู้เป็นใหญ่, ผู้เป็นหัวหน้า, (มักใช้นำหน้านามอื่น)
    พญานาค
    พญาหงส์

ดูเพิ่ม แก้ไข

อ้างอิง แก้ไข

  1. ศิขรินทร์ แสงเพชร. "คำยืมภาษามอญในกฎหมายตราสามดวง". ภาษาไทยและวัฒนธรรมไทย ๒๑๖. ฉบับที่ ๒, ปีที่ ๑, ธันวาคม ๒๕๕๐ - พฤษภาคม ๒๕๕๑.