จำนำ

ภาษาไทย

รากศัพท์

แผลงมาจาก จำ; ร่วมเชื้อสายกับเขมร ចំណាំ (จํณาํ), แผลงมาจาก ចាំ (จาํ)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		จำ-นำ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	jam-nam
	ราชบัณฑิตยสภา	cham-nam
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕam˧.nam˧/(สัมผัส)

คำนาม

จำนำ

1. (กฎหมาย) ชื่อสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่ง เรียกว่า ผู้จำนำ ส่งมอบสังหาริมทรัพย์สิ่งหนึ่งให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่า ผู้รับจำนำ เพื่อเป็นประกันการชำระหนี้

คำกริยา

จำนำ (คำอาการนาม การจำนำ)

1. ประจำ, เรียกผู้ซื้อขายหรือติดต่อกันเป็นประจำว่า เจ้าจำนำ
2. ส่งมอบสังหาริมทรัพย์เป็นประกันสำหรับจำนำ

ดูเพิ่ม

• จำนอง
• จำนำพรรษา