แต่ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาเขมร តែង (แตง); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ແຕ່ງ (แต่ง), ภาษาไทลื้อ ᦶᦎᧂᧈ (แต่ง), ภาษาไทดำ ꪵꪔ꪿ꪉ (แต่ง)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		แต็่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtɛ̀ng
	ราชบัณฑิตยสภา	taeng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tɛŋ˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา

แต่ง (คำอาการนาม การแต่ง)

1. จัดให้งาม

   แต่งร้าน

   แต่งบ้าน

2. ทำให้ดี

   แต่งต้นไม้

   แต่งผม

3. จัดตั้ง

   แต่งทนาย

   แต่งราชทูต

4. จัดแจง

   แต่งเครื่องราชบรรณาการ

   แต่งทัพ

5. เรียบเรียงให้เป็นเรื่องราว

   แต่งหนังสือ

   แต่งโคลงกลอน

6. คิดทำขึ้นเอง

   แต่งเรื่อง

7. ครอง

   แต่งเมือง

   (ครองเมือง)

8. คำย่อของ แต่งงาน