เถ้าแก่
ภาษาไทย แก้ไข
รูปแบบอื่น แก้ไข
- (เลิกใช้) เฒ่าแก่
รากศัพท์ แก้ไข
ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 頭家 (tao5 gê1)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร ថៅកែ (เถาแก), ภาษาลาว ເຖົ້າແກ່ (เถ็้าแก่)
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | เท่า-แก่ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | tâo-gɛ̀ɛ |
| ราชบัณฑิตยสภา | thao-kae | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tʰaw˥˩.kɛː˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
เถ้าแก่
- ผู้ใหญ่ที่เป็นประธานในการสู่ขอและการหมั้น
- ชายจีนที่เป็นผู้ใหญ่และมีฐานะดี
- ชายจีนที่เป็นเจ้าของกิจการ
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ Joanna Rose McFarland (2021), chapter Chapter 3: Language Contact and Lexical Changes in Khmer and Teochew in Cambodia and Beyond, in Chia, Caroline; Hoogervorst, Tom, editors, Sinophone Southeast Asia: Sinitic Voices across the Southern Seas (Chinese Overseas: History, Literature, and Society; 20 [Open Access])[1], Brill, →ISBN, page 104