สัปเหร่อ
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
ยืมมาจากภาษามอญ သပ္ပရိုဟ် (สปฺปริุห์, “คนดี”)[1][2], เพี้ยนมาจาก သပ္ပုရိဟ် (สปฺปุริห์), จากภาษาบาลี สปฺปุริส (“คนดี”)[2]
พระยาอนุมานราชธน (ยง เสฐียรโกเศศ)[3] สันนิษฐานว่ามาจากภาษาเขมรเก่า សប្បរុស (สปฺปรุส), °សប្បរស (°สปฺปรส), សប្បរស្ស (สปฺปรสฺส), ซึ่งเป็นคำลูกผสมระหว่างภาษาบาลี สปฺปุริส และภาษาสันสกฤต सत्पुरुष (สตฺปุรุษ) สัมพันธ์กับภาษาเขมร សប្បុរស (สบฺบุรส)
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ {เสียงพยัญชนะซ้ำ} | สับ-ปะ-เหฺร่อ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sàp-bpà-rə̀ə |
| ราชบัณฑิตยสภา | sap-pa-roe | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sap̚˨˩.pa˨˩.rɤː˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
สัปเหร่อ (คำลักษณนาม คน)
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ พวน รามัญวงศ์ (2005) พจนานุกรมมอญ-ไทย ฉบับมอญสยาม [Mon-Thai (Siamese) Dictionary], กรุงเทพฯ: มติชน, →ISBN
- ↑ 2.0 2.1 บรรจบ พันธุเมธา, "อันเนื่องด้วยชื่อ ชื่อแขกฝรั่งจีนจาม", ภาษาและหนังสือ, ปีที่ 25, ฉบับที่ 52, 8 เมษายน พ.ศ. 2516 [ค.ศ. 1973]. (หน้า 33 ของ PDF)
- ↑ "สัปเหร่อ". (2007-06-13). ข่าวสด. Retrieved: 2017-01-21.