ฟู
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *vuːᴬ⁴ (“ลอย”), จากภาษาไทดั้งเดิม *wuːᴬ (“ลอย”), จากภาษาจีนยุคกลาง 浮 (MC bjuw); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ฟู, ภาษาลาว ຟູ (ฟู), ภาษาคำเมือง ᨼᩪ (ฟู), ภาษาเขิน ᨼᩪ (ฟู), ภาษาไทลื้อ ᦝᦴ (ฟู), ภาษาไทดำ ꪡꪴ (ฟุ), ภาษาไทขาว ꪡꪴ, ภาษาไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), ภาษาพ่าเก ၸူ (ผู), ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาจ้วง fouz, ภาษาปู้อี fux
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ฟู | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | fuu |
| ราชบัณฑิตยสภา | fu | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /fuː˧/(สัมผัส) | |
คำกริยา แก้ไข
ฟู (คำอาการนาม การฟู หรือ ความฟู)
- พองตัวขึ้น, ขยายตัวนูนขึ้น
- ขนมสาลี่ฟูมาก
- ปลาดุกฟู
- อูดขึ้น
- แป้งหมักฟูขึ้น
- พองโป่งขึ้นมา
- ผมฟู
- ปุยนุ่นฟู
- สุนัขขนฟู
- (โบราณ) ลอย (บนน้ำ)
คำประสม แก้ไข
ภาษาอีสาน แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *wuːᴬ (“ลอย”), จากภาษาจีนยุคกลาง 浮 (MC bjuw); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ฟู, ภาษาคำเมือง ᨼᩪ (ฟู), ภาษาเขิน ᨼᩪ (ฟู), ภาษาลาว ຟູ (ฟู), ภาษาไทลื้อ ᦝᦴ (ฟู), ภาษาไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาจ้วง fouz, ภาษาปู้อี fux
การออกเสียง แก้ไข
- (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /fuː˧˦˩/
- คำอ่านภาษาไทย: ฟู่สูง-ตก (ประมาณ)
คำกริยา แก้ไข
ฟู (คำอาการนาม การฟู)