ᦝᦴ

ภาษาไทลื้อ

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /fuː˥˩/

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *wuːᴬ (“ลอย”), จากจีนยุคกลาง 浮 (MC bjuw); ร่วมเชื้อสายกับไทย ฟู, อีสาน ฟู, ลาว ຟູ (ฟู), คำเมือง ᨼᩪ (ฟู), เขิน ᨼᩪ (ฟู), ไทดำ ꪡꪴ (ฟุ), ไทขาว ꪡꪴ, ไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), อาหม 𑜇𑜥 (ผู), จ้วง fouz, ปู้อี fux

คำกริยา

ᦝᦴ (ฟู) (อักษรไทธรรม ᨼᩪ, คำอาการนาม ᦂᦱᧃᦝᦴ)

1. (อกรรม) ลอย

ลูกคำ

:

• ᦀᦵᦜᧁᦵᦔᧁᦝᦴ (อเหฺลวเปวฟู)

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากจีนกลาง 副 (fù)

คำนาม

ᦝᦴ (ฟู) (อักษรไทธรรม ᨼᩪ)

1. (จีน) รอง, ผู้ช่วย, ผู้ทำการแทน