ᨼᩪ
ภาษาเขิน แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *wuːᴬ (“ลอย”), จากภาษาจีนยุคกลาง 浮 (MC bjuw); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ฟู, ภาษาคำเมือง ᨼᩪ (ฟู), ภาษาอีสาน ฟู, ภาษาลาว ຟູ (ฟู), ภาษาไทลื้อ ᦝᦴ (ฟู), ภาษาไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาจ้วง fouz, ภาษาปู้อี fux
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงตุง) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /fuː˧˧/
คำกริยา แก้ไข
ᨼᩪ (ฟู) (คำอาการนาม ᨠᩣ᩠ᩁᨼᩪ)
ภาษาคำเมือง แก้ไข
รูปแบบอื่น แก้ไข
- (ถอดอักษรและถอดเสียง) ฟู
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *wuːᴬ (“ลอย”), จากภาษาจีนยุคกลาง 浮 (MC bjuw); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ฟู, ภาษาเขิน ᨼᩪ (ฟู), ภาษาอีสาน ฟู, ภาษาลาว ຟູ (ฟู), ภาษาไทลื้อ ᦝᦴ (ฟู), ภาษาไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาจ้วง fouz, ภาษาปู้อี fux
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /fuː˧˧/
คำกริยา แก้ไข
ᨼᩪ (ฟู) (คำอาการนาม ᨠᩣ᩠ᩁᨼᩪ)