ᨼᩪ
ภาษาเขิน
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *wuːᴬ (“ลอย”), จากภาษาจีนยุคกลาง 浮 (MC bjuw); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ฟู, ภาษาคำเมือง ᨼᩪ (ฟู), ภาษาอีสาน ฟู, ภาษาลาว ຟູ (ฟู), ภาษาไทลื้อ ᦝᦴ (ฟู), ภาษาไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาจ้วง fouz, ภาษาปู้อี fux
การออกเสียง
แก้ไข- (เชียงตุง) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /fuː˧˧/
คำกริยา
แก้ไขᨼᩪ (ฟู) (คำอาการนาม ᨠᩣ᩠ᩁᨼᩪ)
ภาษาคำเมือง
แก้ไขรูปแบบอื่น
แก้ไข- (ถอดอักษรและถอดเสียง) ฟู
รากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *wuːᴬ (“ลอย”), จากภาษาจีนยุคกลาง 浮 (MC bjuw); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ฟู, ภาษาเขิน ᨼᩪ (ฟู), ภาษาอีสาน ฟู, ภาษาลาว ຟູ (ฟู), ภาษาไทลื้อ ᦝᦴ (ฟู), ภาษาไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาจ้วง fouz, ภาษาปู้อี fux
การออกเสียง
แก้ไข- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /fuː˧˧/
คำกริยา
แก้ไขᨼᩪ (ฟู) (คำอาการนาม ᨠᩣ᩠ᩁᨼᩪ)