อิ่ม

ดูเพิ่ม: อ.ม., อม, อิม, อืม, อุ้ม, และ อูม

ภาษาไทย

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ʔiːmᴮ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ອິ່ມ (อิ่ม) หรือ ອີ່ມ (อี่ม), คำเมือง ᩋᩥ᩠᩵ᨾ (อิ่ม), เขิน ᩋᩥ᩠᩵ᨾ (อิ่ม, “อิ่ม; เบื่อ”), ไทลื้อ ᦀᦲᧄᧈ (อี่ม), ไทใหญ่ ဢိမ်ႇ (อิ่ม, “อิ่ม; เบื่อ; ขยะแขยง, รังเกียจ”), อาหม 𑜒𑜢𑜉𑜫 (อิม์), จ้วง imq; เทียบจีนยุคกลาง 厭 (MC 'jiemH)

การแบ่งพยางค์		อิ่ม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ìm
	ราชบัณฑิตยสภา	im
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/ʔim˨˩/^{(สัมผัส)}

อิ่ม (คำอาการนาม การอิ่ม)

อิ่ม (คำอาการนาม ความอิ่ม)