ร้าย

ดูเพิ่ม: ราย และ ร่าย

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *rwɤːjꟲ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน ฮ้าย หรือ ฮ่าย, ลาว ຮ້າຍ (ฮ้าย), คำเมือง ᩁ᩶ᩣ᩠ᨿ (ร้าย), เขิน ᩁ᩶ᩣ᩠ᨿ (ร้าย) หรือ ᩌ᩶ᩣ᩠ᨿ (ฮ้าย), ไทลื้อ ᦣᦻᧉ (ฮ้าย), ไทดำ ꪭ꫁ꪱꪥ (ฮ้าย), ไทใหญ่ ႁၢႆႉ (ห๎าย), ไทใต้คง ᥞᥣᥭᥳ (ห๎าย), อาหม 𑜍𑜩 (รย์), จ้วง rwix，จ้วงแบบจั่วเจียง raix

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ร้าย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ráai
	ราชบัณฑิตยสภา	rai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/raːj˦˥/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์

ร้าย (คำอาการนาม ความร้าย)

1. ดุ

   ใจร้าย

2. ชั่ว

   ปากร้าย

   คนร้าย

3. ไม่ดี

   เคราะห์ร้าย

   โชคร้าย

   ชะตาร้าย

4. ที่เป็นอันตราย

   พิษร้าย

   เนื้อร้าย

   โรคร้าย

คำนาม

ร้าย

1. ความไม่ดี

   ใส่ร้าย

   ป้ายร้าย

   ให้ร้าย