ถู

ดูเพิ่ม: ถ, ถ., ถี, และ ถี่

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *tʰuːᴬ¹ (Jonsson, 1991); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨳᩪ (ถู), เขิน ᨳᩪ (ถู), อีสาน ถู, ลาว ຖູ (ถู), ไทลื้อ ᦏᦴ (ถู), ไทใหญ่ ထူ (ถู), ไทใต้คง ᥗᥧᥴ (ถู๋), พ่าเก ထူ (ถู), อาหม 𑜌𑜥 (ถู)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ถู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	tǔu
	ราชบัณฑิตยสภา	thu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tʰuː˩˩˦/(สัมผัส)

คำกริยา

ถู (คำอาการนาม การถู)

1. สี

   ถูขี้ไคล

   ถูฟัน

   ถูเนื้อถูตัว

2. เช็ดโดยวิธีใช้สิ่งใดสิ่งหนึ่งไถไปไถมาให้สะอาด

   ถูบ้าน