ดูเพิ่ม: ต.อ., ตอ, ตอฺ, ตอ่, ตื้อ, ตื๊อ, และ ต่อ

ภาษาไทย แก้ไข

รากศัพท์ แก้ไข

ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว (de1, หมู) ซึ่งได้รับอิทธิพลจากตัวละครชื่อ "ตือโป๊ยก่าย" (豬八戒) ในวรรณกรรม ไซอิ๋ว

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์ตือ
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงdtʉʉ
ราชบัณฑิตยสภาtue
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/tɯː˧/(สัมผัส)

คำนาม แก้ไข

ตือ

  1. (ภาษาปาก, สแลง, ขำขัน) ชายอ้วน

คำพ้องความ แก้ไข

ภาษาคำเมือง แก้ไข

คำกริยา แก้ไข

ตือ (คำอาการนาม ก๋ารตือ หรือ ก๋านตือ)

  1. ผูก
  2. ถือ