ขาใหญ่

ภาษาไทย

การแบ่งพยางค์		ขา-ไหฺย่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǎa-yài
	ราชบัณฑิตยสภา	kha-yai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰaː˩˩˦.jaj˨˩/^{(สัมผัส)}

ลูกค้า ประจำ ที่ซื้อ สินค้า ครั้งละ มาก ๆ
เธอเป็นลูกค้าขาใหญ่ของร้านเรา
นักเลง หรือ นักโทษที่มี อิทธิพล
ตำรวจจับขาใหญ่ค้ายาเสพติดได้แล้ว

นักโทษที่เข้าไปใหม่ต้องยอมสยบต่อขาใหญ่ในคุก

ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 21.