กินบ้านกินเมือง

ภาษาไทย

การแบ่งพยางค์		กิน-บ้าน-กิน-เมือง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gin-bâan-gin-mʉʉang
	ราชบัณฑิตยสภา	kin-ban-kin-mueang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kin˧.baːn˥˩.kin˧.mɯa̯ŋ˧/^{(สัมผัส)}

กินบ้านกินเมือง

(สำนวน, โบราณ) ครอง เมือง
(สำนวน, ภาษาปาก) ตื่น สาย มาก
สายตะวันโด่งแล้ว ยังนอนกินบ้านกินเมืองอยู่ได้
(สำนวน, ภาษาปาก) ฉ้อราษฎร์บังหลวง
พวกกินบ้านกินเมืองนี่ต้องจับเข้าคุกเข้าตะรางเสียให้หมด

ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 12.