ติ
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
ยืมมาจากภาษาเขมร តិះ (ติะ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨲᩥ (ติ), ภาษาลาว ຕິ (ติ)
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | ติ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | dtì |
ราชบัณฑิตยสภา | ti | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tiʔ˨˩/(สัมผัส) |
คำกริยา แก้ไข
ติ (คำอาการนาม การติ)
ภาษาบาลี แก้ไข
รูปแบบอื่น แก้ไข
เขียนด้วยอักษรอื่น
รากศัพท์ 1 แก้ไข
จากภาษาสันสกฤต त्रि (ตฺริ, “สาม”)
เลข แก้ไข
ติ
การผันรูป แก้ไข
ตารางการผันรูปของ "ติ" (เพศชาย)
ตารางการผันรูปของ "ติ" (เพศหญิง)
ตารางการผันรูปของ "ติ" (เพศกลาง)
รากศัพท์ 2 แก้ไข
คำอนุภาค แก้ไข
ติ
- (สนธิ) elided formของ อิติ