ดูเพิ่ม: สถิติ

ภาษาไทย

แก้ไข

รากศัพท์

แก้ไข

ยืมมาจากสันสกฤต स्थित (สฺถิต); ร่วมเชื้อสายกับลาว ສະຖິດ (สะถิด)

การออกเสียง

แก้ไข

คำกริยา

แก้ไข

สถิต (คำอาการนาม การสถิต)

  1. (อกรรม) อยู่, ยืนอยู่, ตั้งอยู่ (ใช้เป็นคำยกย่องแก่สิ่งหรือบุคคลที่อยู่ในฐานะสูง)
    พระเจ้าสถิตบนสวรรค์
    พระมหากษัตริย์สถิตบนพระที่นั่ง
    สมเด็จพระสังฆราชสถิต ณ วัดบวรนิเวศวิหาร