ดูเพิ่ม: ปาว

ภาษาไทย แก้ไข

รากศัพท์ แก้ไข

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *paːwᴮ, จากภาษาจีนยุคกลาง (MC pawH); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸ᩵ᩣ᩠ᩅ (ป่าว), ภาษาลาว ປ່າວ (ป่าว), ภาษาไทลื้อ ᦔᦱᧁᧈ (ป่าว), ภาษาไทดำ ꪜ꪿ꪱꪫ (ป่าว), ภาษาไทใหญ่ ပၢဝ်ႇ (ป่าว), ภาษาไทใต้คง ᥙᥣᥝᥱ (ป่าว), ภาษาพ่าเก ပွ် (เปา), ภาษาอาหม 𑜆𑜨𑜧 (ปอ̂ว์), ภาษาจ้วง bauq

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์ป่าว
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbpàao
ราชบัณฑิตยสภาpao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/paːw˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา แก้ไข

ป่าว (คำอาการนาม การป่าว)

  1. บอกให้รู้ทั่วกัน

ภาษาคำเมือง แก้ไข

การออกเสียง แก้ไข

คำกริยา แก้ไข

ป่าว (คำอาการนาม ก๋ารป่าว หรือ ก๋านป่าว)

  1. เชิญ