ป่าว

ดูเพิ่ม: ปาว

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *paːwᴮ, จากจีนยุคกลาง 報 (MC pawH); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨸ᩵ᩣ᩠ᩅ (ป่า‍ว), ลาว ປ່າວ (ป่าว), ไทลื้อ ᦔᦱᧁᧈ (ป่าว), ไทดำ ꪜ꪿ꪱꪫ (ป่าว), ไทใหญ่ ပၢဝ်ႇ (ป่าว), ไทใต้คง ᥙᥣᥝᥱ (ป่าว), พ่าเก ပွ် (เปา), อาหม 𑜆𑜨𑜧 (ปอ̂ว์), จ้วง bauq

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ป่าว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpàao
	ราชบัณฑิตยสภา	pao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/paːw˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา

ป่าว (คำอาการนาม การป่าว)

1. บอกให้รู้ทั่วกัน

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pàaw/

คำกริยา

ป่าว (คำอาการนาม ก๋ารป่าว หรือ ก๋านป่าว)

1. เชิญ