บรรพ
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ 1 แก้ไข
ยืมมาจากภาษาบาลี ปพฺพ, จากภาษาสันสกฤต पर्व (ปรฺว); เป็นศัพท์บัญญัติสำนักงานราชบัณฑิตยสภาของ canto, node
รูปแบบอื่น แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | บับ | [เสียงสมาส] บับ-พะ- | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bàp | bàp-pá- |
ราชบัณฑิตยสภา | bap | bap-pha- | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /bap̚˨˩/(สัมผัส) | /bap̚˨˩.pʰa˦˥./ | |
คำพ้องเสียง | บัพ |
คำนาม แก้ไข
บรรพ
- (ภาษาหนังสือ, กฎหมาย) เล่ม, หมวด, ภาค, ตอน, กัณฑ์
- โครงสร้างของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์แบ่งเป็นหกบรรพ
- (ภาษาหนังสือ) ข้อ, ปล้อง
คำประสม แก้ไข
รากศัพท์ 2 แก้ไข
ยืมมาจากภาษาบาลี ปุพฺพ, จากภาษาสันสกฤต पूर्व (ปูรฺว); ร่วมรากกับ บุพ, บุพพ, บุพพะ, ปุพพ, and ปุพพะ
รูปแบบอื่น แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | บับ | [เสียงสมาส] บัน-พะ- | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bàp | ban-pá- |
ราชบัณฑิตยสภา | bap | ban-pha- | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /bap̚˨˩/(สัมผัส) | /ban˧.pʰa˦˥./ | |
คำพ้องเสียง | บัพ |
คำคุณศัพท์ แก้ไข
บรรพ