คาน

ดูเพิ่ม: ค้าน

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɢaːnᴬ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨣᩤ᩠ᨶ (คา‍น), เขิน ᨣᩤ᩠ᨶ (คา‍น), ลาว ຄານ (คาน), ไทลื้อ ᦅᦱᧃ (คาน), ไทใหญ่ ၵၢၼ်း (ก๊าน), ไทใต้คง ᥐᥣᥢᥰ (ก๊าน), พ่าเก ကꩫ် (กน์), อาหม 𑜀𑜃𑜫 (กน์), จ้วงแบบหนง ganz; เทียบจีนยุคกลาง 竿 (MC kan) หรือจีนเก่า 竿 (OC *kaːn)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คาน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kaan
	ราชบัณฑิตยสภา	khan
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰaːn˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		ฆาน

คำนาม

คาน

1. เครื่องเรือนที่ยึดเสาและรองตง ทำด้วยไม้ เป็นต้น
2. ไม้ทำอย่างรอดสำหรับรองรับของหนัก

   คานเรือ

3. ไม้สำหรับหาบหรือหามสิ่งของต่าง ๆ
4. ภาวะเป็นโสดของหญิงที่มีอายุเกินวัยแต่งงาน

   เมื่อไรเธอจะลงจากคานเสียที

คำพ้องความ

• (4) คานทอง

คำเกี่ยวข้อง

คำเกี่ยวข้อง

• คานทอง
• คานทองนิเวศน์

| |

• ไม้คาน

คำกริยา

คาน (คำอาการนาม การคาน)

1. รองรับหรือเอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งรองรับของหนักขึ้นไว้
2. ถ่วงน้ำหนักกัน

   อำนาจของฝ่ายนิติบัญญัติกับอำนาจของฝ่ายบริหารคานกัน

3. ค้านกัน, ยังตกลงกันไม่ได้

อ้างอิง

• ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 32.