ขย

ดูเพิ่ม: ขยี้, ขัย, และ ขุย

ภาษาไทย

ยืมมาจากบาลี ขย (“ความสิ้นไป, ความเสื่อมไป”); เทียบสันสกฤต क्षय (กฺษย, “ความสิ้นไป, ความเสื่อมไป”)

การแบ่งพยางค์		[เสียงสมาส] ขะ-ยะ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kà-yá-
	ราชบัณฑิตยสภา	kha-ya-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰa˨˩.ja˦˥./

ขย