ᨾᩦ

ดูเพิ่ม: ᨾ และ ᨾᩨ

ภาษาเขิน

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *miːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับไทย มี, คำเมือง ᨾᩦ (มี), ลาว ມີ (มี), ไทลื้อ ᦙᦲ (มี), ไทดำ ꪣꪲ (มิ), ไทใต้คง ᥛᥤᥰ (มี๊), ไทใหญ่ မီး (มี๊), จ้วง miz

การออกเสียง

• (เชียงตุง) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /miː˧˧/

คำกริยา

ᨾᩦ (มี)

1. มี

ภาษาคำเมือง

รูปแบบอื่น

• (ถอดอักษรและถอดเสียง) มี

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *miːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับไทย มี, เขิน ᨾᩦ (มี), ลาว ມີ (มี), ไทลื้อ ᦙᦲ (มี), ไทดำ ꪣꪲ (มิ), ไทใต้คง ᥛᥤᥰ (มี๊), ไทใหญ่ မီး (มี๊), จ้วง miz

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /miː˧˧/

คำกริยา

ᨾᩦ (มี) (คำอาการนาม ᨠᩣ᩠ᩁᨾᩦ)

1. มี (ถือเป็นเจ้าของ, ปรากฏ, คงอยู่)

คำคุณศัพท์

ᨾᩦ (มี) (คำอาการนาม ᨣᩤᩴᨾᩦ หรือ ᨤ᩠ᩅᩣ᩠ᨾᨾᩦ)

1. มี (รวย, ไม่เปล่า)

คำพ้องความ

(รวย):

• ᨾᩢ᩠᩵ᨦ (มั‍่ง)
• ᩁᩢ᩠᩵ᨦ (รั‍่ง)

คำตรงข้าม

(รวย):

• ᨡᩢ᩠ᨯᨡᩥ᩠ᨶ (ขั‍ดขิ‍น)
• ᨡᩣ᩠ᨯᩉ᩠ᩅ᩵ᩣ᩠ᨦ (ขา‍ดห‍ว่า‍ง)
• ᨡᩦ᩶ᩁᩱ᩶ (ขี้ไร้)
• ᨡᩮ᩠ᨶᨧᩱ (เข‍นไจ)
• ᨧᩫ᩠ᨶ (จ็‍น)
• ᨲᩫ᩠ᨠᨴᩩᨠ᩠ᨡ᩺ᨯᩱ᩶ᨿᩣ᩠ᨠ (ต็‍กทุก‍ข์ได้ยา‍ก)
• ᨴᩩᨠ᩠ᨡ᩺ (ทุก‍ข์)
• ᨴᩩᨣ᩠ᨣᨲ (ทุค‍คต)
• ᨹᩣ᩠ᨶ (ผา‍น)
• ᨿᩣ᩠ᨠ (ยา‍ก)
• ᨿᩣ᩠ᨠᩁᩱ᩶ (ยา‍กไร้)
• ᩁᩱ᩶ (ไร้)

อ้างอิง

• พจนานุกรมภาษาล้านนา = The Lanna dictionary (พิมพ์ครั้งที่ 2). (พ.ศ. 2550). เชียงใหม่: สถาบันภาษา ศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

ภาษาไทลื้อ

คำกริยา

ᨾᩦ (มี) (คำอาการนาม ᨠᩣ᩠ᩁᨾᩦ)

1. รูปแบบอื่นของ ᦙᦲ (มี)