แคน
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน แคน, ภาษาลาว ແຄນ (แคน), ภาษาเขิน ᨣᩯ᩠ᨶ (แคน), ภาษาไทลื้อ ᦶᦅᧃ (แคน), ภาษาไทดำ ꪵꪁꪙ (แก̱น), ภาษาไทใหญ่ ၵႅၼ်း (แก๊น)
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | แคน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kɛɛn |
| ราชบัณฑิตยสภา | khaen | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰɛːn˧/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
แคน
- เครื่องเป่าชนิดหนึ่ง เสียงคล้ายออร์แกน เป็นเครื่องดนตรีที่เก่าแก่ นิยมเล่นในทุกจังหวัดของภาคอีสานตอนเหนือ ทำด้วยไม้ซาง เรียกว่า ไม้กู่แคนหรือไม้เฮี้ย มีขนาดยาวลดหลั่นกัน เรียงติดเป็นตับในเต้าแคนที่ทำด้วยไม้ ลิ้นแคนทำด้วยโลหะเงินหรือทองเหลือง ทำเสียงสูง-ต่ำ ด้วยการเปิดปิดนิ้วที่รูเล็ก ๆ ซึ่งเจาะไว้ข้างกู่แคน กู่แคนติดแน่นกับเต้าแคนด้วยขี้สูดหรือชันโรง มีหลายขนาด ตั้งแต่ 3 คู่ จนถึง 9 คู่ ที่นิยมที่สุดคือคู่ 8 ใช้บรรเลงเพื่อความบันเทิงทั่วไปและประกอบหมอลำหรือวงพิณ วงโปงลาง ในงานมงคล เป็นมหรสพประจำของชาวอีสาน
ภาษาญัฮกุร แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /kʰæːn/
คำนาม แก้ไข
แคน
ภาษาอีสาน แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย แคน, ภาษาเขิน ᨣᩯ᩠ᨶ (แคน), ภาษาลาว ແຄນ (แคน), ภาษาไทลื้อ ᦶᦅᧃ (แคน), ภาษาไทใหญ่ ၵႅၼ်း (แก๊น)
การออกเสียง แก้ไข
- (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /kʰɛːn˧˦˩/
- คำอ่านภาษาไทย: แค่นสูง-ตก (ประมาณ)
คำนาม แก้ไข
แคน
อ้างอิง แก้ไข
- พิณทอง, ป. "แคน" ภาษาอีสาน. อีสานร้อยแปด. https://esan108.com/dict/view/แคน