เสียง
ภาษาไทย แก้ไข
รูปแบบอื่น แก้ไข
- (เลิกใช้) สยง
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *siəŋᴬ¹ (Jonsson, 1991), จากภาษาจีนยุคกลาง 聲 (MC syeng)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง), ภาษาลาว ສຽງ (สย̂ง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦉᧂ (เสง), ภาษาไทดำ ꪎꪸꪉ (สย̂ง), ภาษาไทขาว ꪎꪸꪉ, ภาษาไทใหญ่ သဵင် (เสง), ภาษาไทใต้คง ᥔᥥᥒᥴ (เส๋ง), ภาษาอ่ายตน ꩬိင် (สิง์), ภาษาพ่าเก ꩬိင် (สิง์), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜂𑜫 (สิง์); เกี่ยวข้องกับ สำเนียง
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | เสียง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sǐiang |
| ราชบัณฑิตยสภา | siang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sia̯ŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
เสียง (คำลักษณนาม เสียง)
- สิ่งที่รับรู้ได้ด้วยหู
- เสียงฟ้าร้อง
- เสียงเพลง
- เสียงพูด
- ความเห็น
- เรื่องนี้ฉันไม่ออกเสียง
- ความนิยม
- คนนี้เสียงดี มีหวังได้รับเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร
- คะแนนเสียง
- ลงมติกันแล้วเขาชนะเพราะได้เสียงข้างมาก
ดูเพิ่ม แก้ไข
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.
ภาษาคำเมือง แก้ไข
คำนาม แก้ไข
เสียง
- อีกรูปหนึ่งของ ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง)