โบ้ย
ภาษาไทย
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 尾／尾 (bhuê2, “หาง; ปลาย”)
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | โบ้ย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bôoi |
| ราชบัณฑิตยสภา | boi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /boːj˥˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
แก้ไขโบ้ย (คำอาการนาม การโบ้ย)
- (ภาษาปาก) โยนหรือปัดไปให้เป็นเรื่องหรือความรับผิดชอบของคนอื่น
- ถ้าทำงานนี้ไม่ไหว เธอจะโบ้ยให้ใครไปทำบ้างก็ได้นะ
อ้างอิง
แก้ไข- ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 104.