ฮ่อ

ดูเพิ่ม: ฮือ, ฮู-อิ, และ ฮ้อ

ภาษาไทย

การแบ่งพยางค์		ฮ่อ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hɔ̂ɔ
	ราชบัณฑิตยสภา	ho
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/hɔː˥˩/^{(สัมผัส)}

ไม่ทราบแน่ชัด; เป็นไปได้ว่ามาจาก:

ฮกเกี้ยน 河 (hô, “แม่น้ำ”), จาก 河蠻 (“คนเถื่อนแถบแม่น้ำ”) หรือ 西洱河蠻 (“คนเถื่อนแถบแม่น้ำรูปหูฝั่งตะวันตก”)
ฮกเกี้ยน 胡 (hô͘, “คนเถื่อน”)
ฮกเกี้ยน 華／华 (hôa, “จีน”)

ร่วมเชื้อสายกับลาว ຫໍ້ (หํ้), คำเมือง ᩉᩬᩴ᩶ (หอํ้), เขิน ᩉ᩷᩶, ไทลื้อ ᦠᦸᧉ (ห้อ̂)

ฮ่อ

ไม่ทราบแน่ชัด

ฮ่อ

ลายเส้นที่เขียนเป็นไพรคิ้ว ไพรปากบนหน้าโขน ประกอบด้วยเส้นสีแดง ดินแดง และสีทอง
ลายที่เขียนเป็นอย่างแถบผ้าสะบัดกลับไปมาใช้เขียนเพื่อแบ่งภาพเป็นตอน ๆ ในงานจิตรกรรมฝาผนัง หรือจิตรกรรมภาพพระบฏ