ยืมมาจากสันสกฤต आनन्द (อานนฺท, “ความยินดี”), จากบาลี อานนฺท (“ความยินดี”)
อานันท์
มักใช้เป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น จิตกานนท์
