ภูษา

ภาษาไทย

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต भूषा (ภูษา, “เครื่องประดับ”); เทียบภาษาบาลี ภูสา (“เครื่องประดับ”)

การแบ่งพยางค์		พู-สา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	puu-sǎa
	ราชบัณฑิตยสภา	phu-sa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/pʰuː˧.saː˩˩˦/^{(สัมผัส)}

ภูษา