บาง

ดูเพิ่ม: บ่าง และ บ้าง

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		บาง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	baang
	ราชบัณฑิตยสภา	bang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/baːŋ˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

เทียบภาษาเขมร បាង (บาง, “อ่าว”), ภาษามอญ ပါၚ် (ปาง์, “ปาก”)

คำนาม

บาง

1. ทางน้ำเล็ก ๆ, ทางน้ำเล็กที่ไหลขึ้นลงตามระดับน้ำในแม่น้ำลำคลอง หรือทะเล
2. ตำบลบ้านที่อยู่หรือเคยอยู่ริมบางหรือในบริเวณที่เคยเป็นบางมาก่อน
3. โดยปริยายหมายถึงทั้งหมู่

   ฆ่าล้างบาง

   ย้ายล้างบาง

รากศัพท์ 2

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *C̥.baːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ບາງ (บาง), ภาษาไทใหญ่ မၢင် (มาง) หรือ ဝၢင် (วาง), ภาษาไทใต้คง ᥛᥣᥒ (มาง), ภาษาอาหม 𑜈𑜂𑜫 (บง์), ภาษาจ้วง mbang; เทียบภาษาสุ่ย qbaangl, ภาษาต้งใต้ mangl, ภาษาเบดั้งเดิม *viaŋᴬ¹

คำคุณศัพท์

บาง (คำอาการนาม ความบาง)

1. มีส่วนสูงน้อยจากผิวพื้น, ไม่หนา, มีความหนาน้อย

   มีดบาง

   ผ้าบาง

2. โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น

   ผสมสุราแต่บาง ๆ

   (ผสมสุราแต่น้อย ๆ ไม่เข้มข้น)

3. แทงลูกบิลเลียดไปถูกอีกลูกหนึ่งเพียงผิว ๆ เรียกว่า แทงบางไป
4. เรียกผู้ที่มีผมน้อยกว่าปรกติว่า ผมบาง
5. เรียกผู้ที่อายง่ายกว่าปรกติ คือไม่ควรละอาย กลับอายว่า หน้าบาง, ตรงข้ามกับ หน้าหนา
6. เรียกผู้ที่มีรูปร่างอ้อนแอ้นสะโอดสะองว่า เอวเล็กเอวบาง หรือเอวบางร่างน้อย
7. เรียกคนอ่อนแอทนความลำบากไม่ได้เพราะไม่เคยชินว่า คนผิวบาง

รากศัพท์ 3

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ບາງ (บาง), ภาษาไทใหญ่ မၢင် (มาง), ภาษาไทใต้คง ᥛᥣᥒ (มาง), ภาษาอาหม 𑜈𑜂𑜫 (บง์)

คำคุณศัพท์

บาง (คำอาการนาม ความบาง)

1. ใช้ประกอบหน้านามหมายความว่า ไม่ใช่ทั้งหมด คือ เป็นส่วนย่อยหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของส่วนรวม, ลาง ก็ใช้

   บางคน

   บางพวก

   บางถิ่น

   บางสิ่ง