ดูเพิ่ม: เชี่ย

ภาษาไทย

แก้ไข

การออกเสียง

แก้ไข

รากศัพท์ 1

แก้ไข

รากศัพท์ 2

แก้ไข

คำกริยา

แก้ไข

เชย (คำอาการนาม การเชย)

  1. (ใช้แก่ฝน) โปรยปรายลงมา
  2. (ใช้แก่ลม) พัดมาเฉื่อย

รากศัพท์ 3

แก้ไข

คำกริยา

แก้ไข

เชย (คำอาการนาม การเชย)

  1. (ใช้แก่เมล็ดงา) สกัดเอาน้ำมัน

รากศัพท์ 4

แก้ไข

จากชื่อตัวละครในนวนิยายเรื่อง สามเกลอ ของปรีชา อินทรปาลิต พิมพ์ครั้งแรก พ.ศ. 2482[1]

คำกริยา

แก้ไข

เชย (คำอาการนาม ความเชย)

  1. (สแลง) ล้าสมัย, เปิ่น
อ้างอิง
แก้ไข
  1. ประพันธ์สาส์น (2561-05-25) ที่มาของคำว่า เชย, กรุงเทพฯ: ประพันธ์สาส์น