อ้อย
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʔoːjꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน อ้อย, ภาษาลาว ອ້ອຍ (อ้อย), ภาษาคำเมือง ᩋᩬ᩠᩶ᨿ (ออ้ย), ภาษาเขิน ᩋᩭ᩶ (ออย้), ภาษาไทลื้อ ᦀᦾᧉ (อ้อ̂ย), ภาษาไทดำ ꪮ꫁ꪮꪥ (อ้อย), ภาษาไทขาว ꪮꪮꪥꫂ, ภาษาไทใหญ่ ဢွႆႈ (อ้อ̂ย), ภาษาจ้วง oij
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | อ็้อย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ɔ̂i |
| ราชบัณฑิตยสภา | oi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ʔɔj˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
อ้อย
- ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Saccharum officinarum L. ในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลำต้นเป็นปล้อง ข้างในตัน มีหลายพันธุ์ เช่น อ้อยขาไก่ อ้อยตะเภา หีบเอานํ้าหวานทำนํ้าตาลทรายหรือใช้ดื่ม หรือเคี้ยวกินแต่นํ้าหวาน
คำประสม แก้ไข
ภาษาคำเมือง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /ʔɔːj˦˦ʔ/
คำนาม แก้ไข
อ้อย
- อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩬ᩠᩶ᨿ (ออ้ย)