ภาษาไทย แก้ไข

รากศัพท์ แก้ไข

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *mɯəŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເມືອງ (เมือง), ภาษาคำเมือง ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง), ภาษาเขิน ᨾᩮᩨ᩠ᨦ (เมืง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦙᦲᧂ (เมีง), ภาษาไทดำ ꪹꪣꪉ (เมง), ภาษาไทขาว ꪝꪷꪉ, ภาษาไทใหญ่ မိူင်း (เมิ๊ง), ภาษาไทใต้คง ᥛᥫᥒᥰ (เม๊อ̂ง), ภาษาอาหม 𑜉𑜢𑜤𑜂𑜫 (มึง์), ภาษาจ้วง mwngh; เทียบภาษาเขมรเหนือ มฺืง, ภาษาเขมร មឿង (เมือง), ภาษาเวียดนาม Mường, ภาษาจีน (měng)

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์เมือง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงmʉʉang
ราชบัณฑิตยสภาmueang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/mɯa̯ŋ˧/(สัมผัส)

คำนาม แก้ไข

เมือง

  1. แดน
    เมืองมนุษย์
    เมืองสวรรค์
    เมืองบาดาล
  2. ประเทศ
    เมืองไทย
    เมืองจีน
    เมืองลาว
  3. (โบราณ) จังหวัด
    เมืองเชียงใหม่
    เมืองนครศรีธรรมราช
    เมืองตราด
  4. (โบราณ) เขตซึ่งเคยเป็นเมืองสำคัญในระดับจังหวัด ต่อมาถูกลดฐานะเป็นอำเภอ
    เมืองไชยา
    เมืองมีนบุรี
    เมืองขุขันธ์
  5. เขตซึ่งเป็นที่ชุมนุมและเป็นที่ตั้งศาลากลางจังหวัด ซึ่งในครั้งก่อน ถ้าเป็นเมืองใหญ่ หมายถึงเขตภายในกำแพงเมือง

คำแปลภาษาอื่น แก้ไข

ภาษาคำเมือง แก้ไข

คำนาม แก้ไข

เมือง

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง)

คำวิสามานยนาม แก้ไข

เมือง

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง)