หมา
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰmaːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾᩣ (หมา), ภาษาลาว ໝາ (หมา), ภาษาไทลื้อ ᦖᦱ (หฺมา), ภาษาไทดำ ꪢꪱ (หฺมา), ภาษาไทใหญ่ မႃ (มา), ภาษาไทใต้คง ᥛᥣᥴ (ม๋า), ภาษาอ่ายตน မႃ (มา), ภาษาอาหม 𑜉𑜠 (มะ), ภาษาจ้วง ma, ภาษาแสก หม่า; เทียบภาษาเบดั้งเดิม *maːᴬ¹, ภาษาไหลดั้งเดิม *hmaː (“หมา; หมาล่าเนื้อ”)
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | หฺมา | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mǎa |
| ราชบัณฑิตยสภา | ma | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /maː˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
หมา (คำลักษณนาม ตัว)
คำพ้องความ แก้ไข
- ดูที่ อรรถาภิธาน:หมา
คำประสม แก้ไข
- กระทุงหมาบ้า
- ก้อนขี้หมา
- กินเหมือนหมู อยู่เหมือนหมา
- กินอย่างหมู อยู่อย่างหมา
- โกยสี่ตีนหมา
- ขยุ้มตีนหมา
- ขาหมา
- ขี้ไม่ให้หมากิน
- ขี้หมา
- ขี้หมูขี้หมา
- ขี้หมูราขี้หมาแห้ง
- ขี้ใหม่หมาหอม
- เขี้ยวหมา
- ค้อนตีหมา
- คืนหมาหอน
- ใจหมา
- ชาติหมา
- ชิงหมาเกิด
- เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด
- เดินตามหลังผู้ใหญ่หมาไม่กัด
- ตดหมูตดหมา
- ต้อลิ้นหมา
- ท้องหมา
- บัญชีหนังหมา
- ปากหมา
- ไม้กันหมา
- ไม่มีมูลฝอยหมาไม่ขี้
- ลิ้นหมา
- ลูกหมา
- เล่นกับหมา หมาเลียปาก
- สมุดหนังหมา
- ใส่เกียร์หมา
- ใส่ตีนหมา
- หมากลางถนน
- หมากัดไม่เห่า
- หมากัดอย่ากัดตอบ
- หมากับปลากระป๋อง
- หมาข้างถนน
- หมาขี้ไม่มีใครยกหาง
- หมาขี้เรื้อน
- หมาจนตรอก
- หมาจิ้งจอก
- หมาถูกน้ำร้อน
- หมาใน
- หมาในรางหญ้า
- หมาบ้า
- หมาบ้าพาลกระแซง
- หมาป่า
- หมาไม้
- หมาไม่แดก
- หมาลอบกัด
- หมาไล่เนื้อ
- หมาวัด
- หมาสองราง
- หมาหงอย
- หมาหมู่
- หมาหยอกไก่
- หมาหริ่ง
- หมาหวงก้าง
- หมาหวงราง
- หมาหัวเน่า
- หมาหางด้วน
- หมาเห็นข้าวเปลือก
- หมาเห็นเครื่องบิน
- หมาเห่าเครื่องบิน
- หมาเห่าใบตองแห้ง
- หมาเห่าไม่กัด
- หมีหมา
- หมูหมากาไก่
- หัวขี้หมา
- หุงข้าวประชดหมา
- เหนียวหมา
- โหราตีนหมา
คำแปลภาษาอื่น แก้ไข
สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในวงศ์ Canidae
|
คำคุณศัพท์ แก้ไข
หมา
คำกริยาวิเศษณ์ แก้ไข
หมา
- (ภาษาปาก) อย่างเลว, อย่าง (คนชั้น) ต่ำ
คำสลับอักษร แก้ไข
ภาษาคำเมือง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /maː˨˦/
คำนาม แก้ไข
หมา (คำลักษณนาม ตั๋ว)
- อีกรูปหนึ่งของ ᩉ᩠ᨾᩣ (หมา)
ภาษาปักษ์ใต้ แก้ไข
คำนาม แก้ไข
หมา