ปัน
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *panᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩢ᩠ᨶ (ปัน), ภาษาลาว ປັນ (ปัน), ภาษาไทลื้อ ᦔᧃ (ปัน), ภาษาไทใหญ่ ပၼ် (ปัน), ภาษาพ่าเก ပꩫ် (ปน์), ภาษาอาหม 𑜆𑜃𑜫 (ปน์), ภาษาจ้วง baen; เทียบภาษาจีนยุคกลาง 分 (MC pjun|bjunH, “แบ่ง; แจกจ่าย”), 頒 (MC bjun|paen, “มอบ; ให้”), 朌 (MC bjun|paen, “แจกจ่าย”)
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | ปัน | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpan |
ราชบัณฑิตยสภา | pan | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pan˧/(สัมผัส) |
คำกริยา แก้ไข
ปัน (คำอาการนาม การปัน)
ภาษาคำเมือง แก้ไข
เลข แก้ไข
ปัน
- อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩢ᩠ᨶ (พัน)
ภาษาญัฮกุร แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษามอญเก่า ပန်[1], จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *punʔ, *puən; ร่วมเชื้อสายกับภาษามอญ ပန် (ปน์), ภาษาเขมร បួន (บัวน), ภาษาเวียดนาม bốn
การออกเสียง แก้ไข
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /pan/
เลข แก้ไข
ปัน
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ Jenny, Mathias (2001). A Short Introduction to the Mon Language.