ตรา

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาเขมรเก่า ត្រា (ตฺรา), តរា (ตรา), ត្រ (ตฺร); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร ត្រា (ตฺรา), ภาษาลาว ກາ (กา)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ตฺรา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtraa
	ราชบัณฑิตยสภา	tra
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/traː˧/(สัมผัส)

คำนาม

ตรา

1. เครื่องหมายทำเป็นรูปต่าง ๆ มีลวดลายประดับ สำหรับประทับเป็นสัญลักษณ์แทนบุคคลหรือองค์กรเป็นต้น หรือสำหรับเป็นเครื่องประดับในจำพวกราชอิสริยาภรณ์ หรือสำหรับเป็นเครื่องหมายการค้า

   ตราพระราชสีห์

   ตราพระคชสีห์

   ตราบัวแก้ว

   ตราช้างเผือก

   ผ้าตรานกอินทรี

คำกริยา

ตรา (คำอาการนาม การตรา)

1. ประทับเป็นสำคัญ

   ตราไว้

2. กำหนดไว้, จดจำไว้

   ตราเอาไว้ที

3. ตั้งไว้

   ให้ตราพระราชบัญญัติขึ้นไว้