ดูเพิ่ม: ซอัง, ซ่อง, และ ซ้อง

ภาษาไทย แก้ไข

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์ซอง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงsɔɔng
ราชบัณฑิตยสภาsong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/sɔːŋ˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1 แก้ไข

ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨪᩬᨦ (ซอง), ภาษาลาว ຊອງ (ซอง), ภาษาไทลื้อ ᦌᦸᧂ (ซอ̂ง)

คำนาม แก้ไข

ซอง

  1. ซอกหรือช่องแคบ
    จอดรถเข้าซอง
  2. ซอกหรือช่องแคบที่ทำขึ้นสำหรับเอาช้างม้าวัวควายเข้าไปไว้ในที่บังคับ
    เอาม้าแข่งเข้าประจำซอง
  3. เครื่องใช้ที่มีลักษณะแคบสำหรับสอดใส่สิ่งของ
    ซองธูป
    ซองพลู
    ซองจดหมาย
    ซองบุหรี่
    ซองปืน
  4. หน่วยของปริมาณของแท่งน้ำแข็งก้อนใหญ่ แบ่งออกได้เป็น 4 กั๊ก

คำลักษณนาม แก้ไข

ซอง

  1. เรียกเครื่องใช้ที่มีไว้สอดใส่สิ่งของ

รากศัพท์ 2 แก้ไข

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *zɔːŋᴬ² (ตะกร้าสานแบบหลวม); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨪᩬᨦ (ซอง), ภาษาไทลื้อ ᦌᦸᧂ (ซอ̂ง)

คำนาม แก้ไข

ซอง

  1. เครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง รูปร่างคล้ายกระบอกแต่มีปากบานกว้าง มีงาแซงใส่ ก้นมีฝาทำด้วยไม้ไผ่เจาะรูปิด
  2. เรียกไหชนิดหนึ่ง รูปร่างสูง ๆ ปากเล็กแคบ สำหรับใส่หัวผักกาดเค็มเป็นต้น

ภาษาเลอเวือะตะวันออก แก้ไข

รากศัพท์ แก้ไข

สืบทอดจากภาษาปะหล่องดั้งเดิม *ʦaŋ

การออกเสียง แก้ไข

คำคุณศัพท์ แก้ไข

ซอง

  1. ขม