งา
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | งา | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ngaa |
ราชบัณฑิตยสภา | nga | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ŋaː˧/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1 แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *r.ŋaːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ງາ (งา), ภาษาไทลื้อ ᦇᦱ (งา), ภาษาไทใหญ่ ငႃး (ง๊า), ภาษาไทใต้คง ᥒᥣᥰ (ง๊า), ภาษาอาหม 𑜂𑜠 (งะ), ภาษาจ้วง ngaz; เทียบภาษาสุ่ย qngal, ภาษาไหลดั้งเดิม *hŋɯː, ภาษามาลาโย-พอลินีเชียนดั้งเดิม *leŋa (ซึ่งเป็นรากของภาษาตากาล็อก linga), ภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *lŋaaʔ ~ *lŋawʔ (ซึ่งเป็นรากของภาษาเขมร ល្ង (ลฺง))
คำนาม แก้ไข
งา (คำลักษณนาม ต้น หรือ เมล็ด หรือ เม็ด)
- ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Sesamum orientale L. ในวงศ์ Pedaliaceae ผลเป็นฝัก มีเมล็ดเล็ก ๆ สีขาวหรือดำ ใช้ประกอบอาหารหรือสกัดน้ำมัน
รากศัพท์ 2 แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ŋaːᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง 牙 (MC ngae); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ງາ (งา), ภาษาไทลื้อ ᦇᦱ (งา), ภาษาไทใหญ่ ငႃး (ง๊า), ภาษาอาหม 𑜂𑜠 (งะ), ภาษาปู้อี ngaz, ภาษาจ้วง ngaz/nyaz
คำนาม แก้ไข
งา (คำลักษณนาม กิ่ง)
รากศัพท์ 3 แก้ไข
คำนาม แก้ไข
งา
- ส่วนหนึ่งของเครื่องดักสัตว์เช่นลอบหรือไซ ทำเป็นซี่ ๆ ปลายสอบเข้าหากันเพื่อไม่ให้ปลาที่เข้าไปแล้วออกมาได้
รากศัพท์ 4 แก้ไข
คำนาม แก้ไข
งา (คำลักษณนาม ตัว)
ภาษากฺ๋อง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /ŋa/
คำสรรพนาม แก้ไข
งา