ขี่
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *kʰwiːᴮ, จากภาษาจีนยุคกลาง 騎 (MC gje)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨡᩦ᩵ (ขี่), ภาษาลาว ຂີ່ (ขี่), ภาษาเขิน ᨡᩦ᩵ (ขี่), ภาษาไทลื้อ ᦃᦲᧈ (ฃี่), ภาษาไทดำ ꪄꪲ꪿ (ฃิ่), ภาษาไทใหญ่ ၶီႇ (ขี่), ภาษาไทใต้คง ᥑᥤᥱ (ฃี่), ภาษาอาหม 𑜁𑜣 (ขี), ภาษาจ้วง gwih, ภาษาจ้วงแบบหนง kiq
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ขี่ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kìi |
| ราชบัณฑิตยสภา | khi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰiː˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา แก้ไข
ขี่ (คำอาการนาม การขี่)
- นั่งเอาขาคร่อม
- โดยปริยายหมายถึงนั่งไปในยานพาหนะ
- ขับ (ใช้กับรถยนต์)[2]
- ขึ้น, นั่ง, โดยสาร (ใช้กับรถยนต์ เครื่องบิน เป็นต้น)[2]
คำเกี่ยวข้อง แก้ไข
คำแปลภาษาอื่น แก้ไข
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.
- ↑ 2.0 2.1 ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 22.