ก้อง
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | ก็้อง | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | gɔ̂ng |
ราชบัณฑิตยสภา | kong | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kɔŋ˥˩/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1 แก้ไข
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ກ້ອງ (ก้อง), ภาษาไทลื้อ ᦂᦸᧂᧉ (ก้อ̂ง), ภาษาไทใหญ่ ၵွင်ႈ (ก้อ̂ง), ภาษาอาหม 𑜀𑜨𑜂𑜫 (กอ̂ง์)
คำคุณศัพท์ แก้ไข
ก้อง (คำอาการนาม ความก้อง)
รากศัพท์ 2 แก้ไข
ยืมมาจากภาษาจีนกลาง 貢 (gòng)[1]
คำนาม แก้ไข
ก้อง
คำกริยา แก้ไข
ก้อง (คำอาการนาม การก้อง)
- (โบราณ) อ่อนน้อมเจริญพระราชไมตรี
- พระเจ้ากรุงไทยแต่งขุนนางไปก้องกรุงปักกิ่ง(ประกาศ ร. ๔)
อ้างอิง แก้ไข
ภาษาคำเมือง แก้ไข
คำนาม แก้ไข
ก้อง
- อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩖᩬ᩶ᨦ (กลอ้ง, “ปืนเล็กยาว”)